ŚMIERĆ, ŻAŁOBA, STRATA - ZMIENIONA W SZCZĘŚLIWE, SPEŁNIONE RADOSNE ŻYCIE - CELEBRUJ SWOJE ŻYCIE

Pixbay, Niesamowite darmowe obrazy (pixabay.com)

powrót ⟶

Jak poradzić sobie ze śmiercią mamy? Żałoba po mamie. Śmierć rodzica, strata - zmiana, nad którą trzeba przejąć kontrolę

Śmierć jest stanem, który wywołuje skrajnie silne uczucia, najczęściej to strach, lęk, przerażenie, brak zgody, poczucie krzywdy, poczucie żalu. Śmierć, która przychodzi przedwcześnie, bywa związana z genetyczną pamięcią długości życia osoby, zakodowaną w mózgu gadzim, bywa celowo aktywowana przez członków rodziny, bywa zdarzeniem nagłym. Śmierć jako zakończenie relacji z konkretną osobę, zadecyduje o tym, jak potoczą się losy tych, którzy doświadczyli straty. Stąd inne podejście do śmierci matki, rodzica, dziecka, osoby znaczącej, aktywuje zakwestionowanie kulturowego modelu żałoby na rzecz świadomego jej przeżywania.

Śmierć matki - należy rozpatrywać w odniesieniu do konsekwencji jakie ze sobą niesie dla życia osieroconych dzieci

Negatywne zmiany w życiu dziecka po śmierci matki:

Śmierć koduje się w pamięci ciała biologicznego jako wzorzec życia, naznaczony stratą ważnej osoby.
Zmienia się na długi czas biochemia mózgu i wyzwalane są hormony stresu, aktywując stany lękowe, obniżony nastrój, depresje, dziecko czy osoba doświadczająca straty ma czasową blokadę rozwoju z uwagi na ewolucyjne działanie systemów mózgowych
Wykształca się obronność dotykowa, a deficyty bliskości fizycznej z matką, zaburzają prawidłowy rozwój społeczno-emocjonalny dziecka, utracone zostaje jego rdzenne poczucie bezpieczeństwa, zaburzony jest rozwój odczuć zmysłowych, prowadząc do nadwrażliwości lub zaburzonego odbierania bodźców, przy braku wsparcia i pomocy, zmiany te zostaną przekazane jako dziedzictwo biologiczne następnemu pokoleniu
Śmierć matki, naznacza mentalność osieroconego dziecka zupełnie inną „narracją” o sobie i świecie, bardzo często aktywując - utrzymujące się bardzo długi czas a nawet całe życie – agresję, autoagresję, nienawiść, żal, złość, niechęć, wyobcowanie, smutek, przygnębienie, zazdrość, poczucie bycia gorszym, niskie poczucie własnej wartości, poczucie zakleszczenie i nieadekwatności, poczucie braku sensu życia, poczucie braku możliwości rozwijania się, myśli samobójcze, pragnienie śmierci, nienaturalną tęsknotę za dawną rodziną, a raczej za wyobrażeniem mitycznej szczęśliwej rodziny.
Śmierć pozbawia dziecko możliwości wykształcenia wzorca osobowego kobiety, matki, żony, partnerki. Gdy osierocona jest dziewczynka rozwój jej kobiecej tożsamości zostaje poważnie zaburzony, ponieważ odchodzi wzorzec osobowy, od którego, dojrzewając, czerpałaby intuicyjnie umiejętności bycia kobietą, później matką czy babką. To największa trauma dla rozwijającego się dziecka, ponieważ brak ważnej osoby, z którą była emocjonalnie związana, zakleszcza psychologicznie dziecko na etapie śmierci matki, niejako blokując dziecko w momencie jej śmierci.
Nieprawidłowo przeżyta żałoba, lub zablokowanie dziecka by przeżyło żałobę po mamie, powoduje, iż dziecko z zakodowanym cierpieniem, odtwarza to nieustannie, pod wpływem różnych bodźców, odtwarza moment jej śmierci, żyjąc w irracjonalnym lęku. Ma przez wiele, wiele lat, także w życiu dorosłym, napady płaczu, obniżony nastrój, lęki, poczucie osamotnienia, pustki, nieustanny żal projekcyjny związany z pragnieniem bycia z matką w relacji, w ważnych momentach dorosłego życia
Gloryfikacja i odrealnienie wizerunku matki, która umarła, a żałoba nie została przeżyta w sposób naturalny, przyczynia się do stworzenia przez dziecko nierealnego jej wizerunku „świętej”, co zaburza obraz matki, kobiety, człowieka, nadając mu niewłaściwy mityczny, wymiar. Matka była człowiekiem, miała zasoby i deficyty, często popełniała poważne "błędy", mogła być agresywna, niestabilna emocjonalnie, zagrażająca. Umiejętność zobaczenia w matce człowieka, którym była realnie pozwala osieroconemu dziecku dorastać bez mitu doskonałej matki i pragnieniu spełnienia jej wyobrażonych, a nie zwerbalizowanych pragnień
Cisza po śmierci matki i unikanie tematów związanych z dawnym życiem, unikanie rozmów na temat jej biografii, chowanie lub pozbywanie się ważnych dla dziecka przedmiotów związanych z matką na bardzo wczesnym etapie żałoby, wszystko to blokuje przeżycie jej śmierci i zaburza a często uniemożliwia zbudowanie nowego życia bez niej.
Jeżeli w domu osierocone zostało rodzeństwo, bardzo często nieświadomy krzywdy, którą wyrządza swoim dzieciom, ojciec, nakłada na najstarsze dziecko, zwłaszcza córkę wszystkie obowiązki, jakie wykonywała matka nawet gdy dziecko ma kilka lat. Ta parentyfikacja, niszczy rozwój najstarszego osieroconego dziecka, aktywuje w nim nienawiść i żal do matki za jej śmierć, który uzewnętrzni się przez agresję, wobec młodszego rodzeństwa. Śmierć matki przyczynia się do konieczności innego zorganizowania życia domowego i do powierzenia jej obowiązków innej dorosłej osobie. Jeżeli ojciec nakłada wszystkie obowiązki na najstarsze dziecko, przyczynia się to do tworzenia niewłaściwych warunków do rozwoju tego dziecka i innych dzieci, ponieważ te obowiązki wykraczają często poza jego wiek rozwojowy, taki ojciec ograbiają dzieci z procesu rozwijania tożsamości warunkowanego wiekiem.
Śmierć matki może zrodzić nienawiść między rodzeństwem, aktywując w rodzinie nienaturalną agresję między dorosłymi a dziećmi i między dziećmi, a dziećmi.
Psychologiczna konieczność zrozumienia traumy, często prowadzi do obarczenia odpowiedzialnością za jej śmierć jednego członka rodziny, co bardzo negatywnie wpływa na dezintegrację więzi w rodzinie i jej powolny rozpad, zaburzając prawidłowy rozwój społeczno-emocjonalny wszystkich członków rodziny.
Matka naturalnie tworzy w rozwijającym się dziecku poczucie psychologicznej stabilności, aktywując i motywując w dziecku proces samodzielnego wykształcenia zdrowej tożsamości, przez całe życie dając dziecku poczucie psychologicznego komfortu posiadania domu i świadomości istnienia Matki, jako gwaranta wsparcia i pomocy w sytuacjach trudnych. Jej śmierć wprowadza w życie dziecka poczucie osamotnienia, izolacji, poczucie braku społecznego wsparcia.
Dziecko wykształca, gdy nie otrzymuje wsparcia po śmierci matki, patologiczne mechanizmy obronne, które narażają go na kolejne emocjonalne straty, albo nienaturalnie przywiązuje się do każdej kobiety, która okaże choć odrobinę wsparcia, albo zamyka się na pomoc innych ludzi.
Przerwana więź powoduje, iż zaburza się samo koncept dziecka, zatraca ważne społeczne lustro jakim była matka i jej wpływ wychowawczy, zaciera się umiejętność określenia granic własnej tożsamości, pojawia się problem z rozumieniem i uzewnętrznianiem wartości i norm społecznych.
Matka jest nośnikiem „kapitału”: emocjonalnego, społecznego, ekonomicznego, duchowego, publicznego, zawodowego. Matka jest źródłem z którego czerpie dziecko, jeżeli umiera, kapitał czyli wszystkie zasoby matki, znikają z życia dziecka i nie są możliwe do ich odtworzenia z inną znaczącą kobietą, ponieważ genetycznie matka uczy dziecko wszystkich unikatowych, swoich strategii życia, w intuicyjny i altruistyczny sposób, nacechowany miłością i dbałością o to by dziecko rozwijało się w kierunku autonomii. Takich czystych altruistycznych intencji wobec „obcych” dzieci nie będzie miała żadna inna kobieta, ponieważ pochodząc z innego systemu rodzinnego dysponuje odmiennym kapitałem kulturowym i innymi wzorami socjalizacji typowymi dla jej rodziny - ponadto rola macochy z założenia realizowana jest kulturowo, a geny tej kobiety faworyzują jej biologiczne potomstwo, a nie partnera, dzieci partnera często są dla macochy obciążeniem, którego stara się pozbyć.
Matki nie zastąpi żadna inna kobieta, nawet gdy jej intencje są właściwe a wkład ogromny. Nie jest biologiczną matką dla tego konkretnego dziecka. Potoczne stwierdzenie że Matka Jest Tylko Jedna, wskazuje na ogromną rolę i wpływ biologicznej matki na życie dziecka. Zachowanie realnej pamięci Matki w Dziecku i wsparcie jakie powinno otrzymać dziecko by poznało kapitał kulturowy matki oraz rozwijało swoją autonomię z zachowaniem pamięci o matce, to proces uwolnienia dziecka od traumy z powodu jej śmierci.
Gdy dziecko zostaje pozbawione wzorca matki, uczy się bycia osobą wyłącznie od ojca, nieświadomie więc wykształca i uzewnętrznia zachowania i postawy wobec życia obecne we wzorcu męskim. Gdy dziewczynka rozwija zachowania i strategie stosowane wobec ojca, jej tożsamość zostaje zubożona o cechy typowo kobiece, jest to niekorzystane dla rozwoju jej płciowej tożsamości.

Negatywne zmiany społeczne, które wpływają na dziecko po śmierci matki:

Pojawia się społeczne naznaczenie „sieroctwem”.
Pogarsza się społeczny status dziecka, ponieważ jego struktura rodzinna uległa drastycznej, negatywnej zmianie.
Otoczenie może alienować dziecko w powodu śmierci matki lub obdarzać nienaturalnym zainteresowaniem z intencją litości, obie postawy negatywnie wpływają na dobrostan psychofizyczny dziecka.
Pogłębienie poczucia straty podczas świąt, zwłaszcza Dnia Matki.
Zmianie negatywnej może ulec poziom życia dziecka i objawić się może zaniedbaniem fizycznym (dziecko źle ubrane, nie uczesane, za małe lub za duże ubrania, brudne ubrania, brak właściwych ubrań adekwatnych do pory roku, płci) oraz biologiczne (niedożywienie, brak kanapek do szkoły, brud ciała, niewłaściwa umiejętność pielęgnacji ciała, zwłaszcza u dziewczynek brak umiejętności wykształcania zachowań typowych dla dziewczynek, zainteresowań modą, dbałością o kobiece strategie poprawy wizerunku jak zabiegi pielęgnacyjne, makijaż), wtórnie pogłębiając społeczną izolację, naznaczenie sieroctwem.
Naznaczenie społeczne wyklucza w okresie żałoby (na rok) dziecko z naturalnych aktywności, gdy rodzina przestrzega religijnych rytuałów, może to mieć negatywne następstwa dla wzmocnienia poczucia izolacji i wyalienowania z grupy rówieśniczej.
Zaburza w dziecku umiejętność „wchodzenia do społeczeństwa”, zgodnie z rytmem społeczno-kulturowym regionu w którym mieszka. Śmierć matki powoduje, iż dziecko nie ma możliwości celebrowania i rozwijania od niej zwyczajów i rytuałów, których była kontynuatorem, przez co dziecko zostaje wykluczone z grup społecznych, do których należała matka, co przyczynia się do społecznej izolacji i naznaczenia odmiennością oraz co gorsze poszukiwania przez dziecko innych grup społecznych. Wybory dziecka wynikają wtedy z pragnienia przynależności i często wchodzi ono w grupy społeczne nacechowane patologią, przestępcze, fobiczne, fanatyczne, co naznacza na długie lata dziecka negatywnym kapitałem kulturowym.
Pozbawione wzorca matki dzieci nie są zdolne do uzewnętrznia umiejętności i kompetencji jakie wykształcałaby w nich gdyby żyła, realnie dzieci te odstają negatywnie od rówieśników, ich rozwój: moralny, wartości, normy, zwyczaje, przez śmierć matki zostaje poważnie zaburzony, muszą wydatkować ogromny wysiłek by pozyskać ze społecznych interakcji te zasoby i je świadomie wykształcać. Często taka refleksja nie jest dostępna małym dzieciom.
Negatywne naznaczenie może prowadzić do sztywności poglądów, postawy obronnej, przez co dziecko ma trudności z uczeniem się, ma trudności w odrzucaniu pewnych idei, wzorów i opanowywaniu nowych wzorców zachowania typowych dla okresu rozwojowego. Każdy wiek rozwojowy cechuje inna dynamika życia, powinny pojawiać się typowe dla wieku aktywności i zainteresowania, co integruje takie dziecko z grupą rówieśniczą. Śmierć matki „zakleszcza” dziecko we wzorcach życia, w okresie jej śmierci. Zaburzona zostaje zdolność do przystosowywania się, uczenia, elastycznego reagowania na zmieniające się warunki życia i czas. Wtórnie alienując osierocone dziecko ze społecznego życia.
Osierocone dziecko jest łatwym łupem dla sekt i rodzin dewiacyjnych lub psychopatów, gdy mowa o związkach dorosłych, ponieważ dziecięcy syndrom ofiary sprawia iż pragnienie posiadania pełnej rodziny, staje się nadrzędnym celem życia, jako kompensacja wczesnodziecięcej traumy.

Jak poradzić sobie ze śmiercią mamy? Żałoba po mamie. Śmierć rodzica, strata - racjonalizacja

Trauma związana ze śmiercią matki, zmienia na zawsze biografię człowieka, jak pisze P. Sztompka „typowych sytuacji traumatycznych doznajemy w rodzinie: choroba, śmierć kogoś bliskiego (…). Wszystkie te przykłady dotyczą zmian wstrząsowych, nagłych zaskakujących, ale spotykamy w swojej biografii także zmiany traumatogenne powolne, długotrwałe kumulujące się. Przykłady: (…) chroniczna i nieuleczalna choroba, stopniowy rozkład małżeństwa, a także zmiana truamatogenna w pełni uniwersalna, dotykająca wszystkich – starzenie się i jego kulminacja – śmierć. We wszystkich tych przypadkach zaburzeniu ulega nasz stabilny świat nawyków, zwyczajów sensów.”[1]

Śmierć jest wpisana w genom ludzki, już w chwili urodzenia długość ludzkiego życia zostaje określona czasem bytności na ziemi, jest więc czymś wydawałoby się że naturalnym, typowym dla istot żyjących, jednak konsekwencje są tragiczne, wtedy gdy śmierć przychodzi wbrew naturalnym prawom życia istnień ludzkich, gdy czas ludzkiego życia przerwie się w okresie młodości, a nie starości, wprowadza to w życie konieczność zdefiniowania wartości życia na nowo zwłaszcza przez osierocone dziecko, w zupełnie odmienionym wzorcu rodziny.

Dla dziecka trauma ma zdecydowanie rozleglejsze, poważniejsze następstwa niż dla dorosłego z uwagi na ogromną rolę jaką odgrywa matka w rozwoju zdrowej tożsamości dziecka, gdy żyje gwarantuje mu poczucia bezpieczeństwa, tworzy mu wzorce życia rodzinnego i osobowego, towarzyszy w procesie dorastania i uczy społecznych znaczeń i rytuałów. To matka przekazuje intuicyjnie wiedzę biograficzną systemów rodzinnych, lecz także uczy symboli i znaczeń świata społecznego. Dziecko bez matki nigdy nie otrzyma takiego wsparcia nawet od najbardziej zaangażowanych dorosłych, a przez jej śmierć zostaje napiętnowane społecznie słowem „sierota”. E. Goffman ujmuje to tak „stosunek jaki my, normalsi mamy do osoby noszącej piętno, oraz działania, jakie wobec niej podejmujemy, są dobrze znane. To przecież właśnie złagodzeniu i zmniejszeniu skutków naszych reakcji służą rozmaite dobroczynne akcje społeczne. Rzecz jasna, z założenia nie wierzymy, że osoba napiętnowana jest w pełni człowiekiem. Opierając się na takim założeniu, stosujemy wobec nich różne formy dyskryminacji, przez co skutecznie – nawet jeśli często nieświadomie – zmniejszamy jej życiowe szanse. Niepostrzeżenie konstruujemy własną teorię piętna ideologię tłumaczącą niższość napiętnowanego i świadczącą o niebezpieczeństwie jakie on sobą reprezentuje. Przy okazji uzasadniamy też czasami naszą niechęć do niego, wynikającą z innych różnic, takich jak na przykład pochodzenie społeczne.”[2] Każde negatywne naznaczenie społeczne, prowadzi do negatywnych zmian społecznych. Sieroctwo także. Choć dziecko po śmierci matki jest „pół sierotą”, w kulturze patriarchalnej o sztywno określonych rolach rodzinnych, śmierć matki, wnosi w życie rodziny i rozwój osieroconego dziecka blokady na wielu poziomach jego życia.

To negatywne wiano społeczne, jest odczuwane przez dziecko na każdym etapie jego rozwoju i w życiu rodzinnym. Śmierć matki jest i świadomością jej braku i realną pustką.

Powstaje pytanie jak pomóc dziecku poradzić sobie ze śmiercią matki?

Matka jako dawcą życia jest biologiczną częścią dziecka, jej wzory życia, mentalność wbudowana jest w genom i pamięć komórkową dziecka, jest częścią każdego życia, które opuszcza jej łono. Poza świadome i pozazmysłowe czucie matki, objawiać się może przez sny, wyobrażenia na jawie, znaki, odczucia somatyczne, których celem jest integracja doświadczenia straty w zbudowanie nowego życia ze świadomością istnienia matki w dziecku. Zgodnie z odkrytą wiedzą, dzieci dziedziczą wzorce rozwoju biologicznego i mentalnego swoich rodziców, oznacza to, że wiedza zakodowana w dziecku jest też wiedzą biograficzną jego matki, niejako dziecko jest ciągłością swojej rodzicielski, jej przekonań, postaw życiowych, marzeń, planów. Dziedziczenie biologiczne objawi się fizycznym podobieństwem, dziedziczenie mentalne, identyfikacją z wartościami matki ich mentalną świadomością. Dziecko nie ma być „matką”, ma świadome istnienia wzorców życia matki, wykształcić swoją zdrowa tożsamość.

Matka zdrowa psychofizycznie, pragnie dla dziecka prawidłowego rozwoju jego tożsamości, zdrowia biologicznego, sukcesu społecznego, poczucia szczęścia i spełnienia, pragnie także by życie dziecka było lepsze od jej życia. Jej miłość i więź z dzieckiem wbudowywana jest od aktu poczęcia w jego pamięć genetyczno-biograficzną, przez doznania zmysłowe i jakość opieki, doświadczenia te do momentu śmierci, mogą być dla dziecka wartością, z której będzie czerpać dobre wzorce wysokiej jakości relacji z innymi kobietami, pod warunkiem, że uwaga dziecka zostanie ukierunkowana na rozwijanie jego indywidualnej tożsamości, a nie bycie takim jak matka czy inna kobieta znacząca, czy bycie innym niż matka. Dziecko od chwili gdy rodzina posiada świadomość choroby matki i możliwości jej odejścia, powinno mieć wiedzę o możliwości straty matki i powinno zostać objęte profesjonalną pomocą by razem z matką przygotować się na rozstanie. Gdy śmierć następuje nagle, dziecko powinno otrzymać pomoc od kompetentnych osób, które mają doświadczenie w świadczeniu takich właśnie usług.

Dziecko, potrzebuje czuć obecność matki przez rzeczy, stanowią one dla dziecka łączność z matką, wybranie przedmiotu, pamiątki, symbolu więzi i miłości matki do dziecka, pozwala zachować świadomość jej istnienia i tworzy pomost do dobrych, wartościowych wspomnień, dając dziecku poczucie i namiastkę realności jej obecności. Gdy przyjdzie odpowiednia chwila, dziecko pozwoli odejść rzeczom, przez co symbolicznie pogodzi się z odejściem matki.

Rodzina powinna snuć opowieści o realnym obrazie matki, wtedy gdy dziecko chce słuchać takich historii, prosi o nie lub ich potrzebuje. Życie matki, powinno być urealnione, być świadomością człowieczeństwa matki w dziecku. Unikanie mówienia o niej, jak również zatajanie ważnych biograficznych nawet wstydliwych doświadczeń matki, prowadzi do odrealnienia jej człowieczeństwa, przez co dziecko, nadaje wymiaru świętości życia matki. Ma ono postrzegać matkę realnie, może wtedy dostrzec wielowymiarowość jej istnienia. Ta rodzinna narracja snuta przez rodziców matki, czyli dziadków, męża matki oraz znajomych, pomaga dopełnić jej obrazu, jest nośnikiem tej wiedzy, która nie została przekazana w wyniku jej śmierci. Gdy narracja o życiu matki jest pełna, dziecko przechodząc przez kolejne etapy swojego rozwoju, będzie miało świadomość doświadczeń biograficznych matki i będzie mogło dokonać swojego wyboru. Osoby mające wiedzę o matce, powinny opowiadać o tych doświadczeniach z zachowaniem szacunku i uważności. Choć wspomnienia te mogą być bolesne, ta część procesu żałoby, pomoże wszystkim członkom rodziny, w wyprowadzaniu z ciała żalu po jej stracie. Wiedza zwerbalizowana pozwala także zachować i pielęgnować te wartościowe dobre wspomnienia, dzięki którym matka jawi się jako dziewczynka, nastolatka, dojrzewająca kobieta, narzeczona, żona, matka. Opowieść biograficzna jest ważnym elementem dopełnienia żałoby.

Innym także ważnym elementem żałoby jest wyprowadzenie z ciała emocji. Nie ma traumy większej niż śmierć matki, dziecka i innej ważnej osoby. Zdarza się, że ojciec blokuje możliwość wyrażania emocji podczas pogrzebu i po nim, zabrania płakać, chowa rzeczy należące do matki, zabrania mówić o matce. Zamykając w ciele dziecka lub dzieci wszystkie niewyrażone emocje, aktywując w dzieciach poczucie samotności oraz podwójnej straty. Płacz, żal, cierpienie są naturalnymi objawami po śmierci matki i muszą zostać wyrażone przez słowa, doznania emocjonalne, czasami rysunki, śpiew i inne rytuały, które pozwolą wyrazić emocje towarzyszące odejściu ważnej osoby w życiu dziecka i jego rodziny. Dziecko może chcieć żyć w radości, gdy nie nawiązało bliskiej więzi z matką wtedy dorosły, który bardziej cierpi, nie powinien obciążać dziecka swoim poczuciem straty.

Aktywizacja społeczna dziecka. Skracanie czasu żałoby jak również przedłużanie tego okresu powodują zaburzenia w odzyskaniu równowagi po stracie matki. Dziecko powinno być zachęcane przez dorosłych i życzliwych rówieśników do włączania się w naturalne, obecne przed żałobą aktywności typowe dla wieku. Sygnalizowanie dziecku i wzmacnianie w nim radości życia, argumentując, iż taka była wola matki, by dziecko było szczęśliwe, ma pomóc zdjąć z dziecka poczucie winy z powodu odczuwania radości istnienia.

Ważnym elementem powrotu do równowagi po śmierci matki jest należyta troska o dziecko w zakresie odpowiedniego ubioru, czystości ciała dziecka, właściwego odżywiania. I wprowadzenie lub zachowanie rytuałów domowych oraz społecznych obecnych w życiu rodziny przed śmiercią matki.

Żałoba musi się dopełnić, by pozwolić dziecku i innym członkom rodziny rozwijać się bez jej fizycznej obecności i z jej duchową (mentalną - ślad pamięciowy genetyczny matki w każdym jej biologicznym dziecku) obecnością, tak by dziecko miało w sobie poczucie że matka a przede wszystkim jej miłość będzie towarzyszyła i chroniła dziecko przez całe jego życie.

Jak poradzić sobie ze śmiercią mamy? Żałoba po mamie. Śmierć rodzica, strata - zmiana modeli myślowych o śmierci matki

Rytuały religijne nie pozwalają ludziom na odzyskanie poczucia szczęścia po śmierci osoby znaczącej, trumna, grób, cmentarz, rytualne zachowania oraz przedmioty związane ze śmiercią, aktywują nieustanną destabilizację neuronalną i to właśnie ona odpowiada za długotrwała depresję a nie sam fakt śmierci. Mózg gadzi dysponuje religijną i kulturową pamięcią bodźców związanych ze śmiercią, nieustanna ekspozycja na te bodźce sprawia iż dziecko niejako na nowo przeżywa śmierć matki, ponieważ mózg gadzi wyzwala nie tylko reakcje i zachowania związane ze śmiercią, ale skrajnie silne emocje negatywne dotyczące śmierci kogoś bliskiego. Pragnąc by dziecko czy inni członkowie rodziny odzyskali poczucie kontroli własnego życia czerpiąc z niego radość polega na maksymalnym ograniczeniu bodźców utożsamianych ze śmiercią i rytuałem pogrzebu. Każdy człowiek powinien mieć prawo do życia szczęśliwego, tym samym należy wzmacniać zdrowie organizmu, przez unikanie sytuacji, gdy mózg gadzi samoczynnie będzie destabilizował organizm, aktywując depresję. Należy wytłumaczyć dziecku jak działa mózg i dlaczego nie powinno się aktywować jego biologicznej destabilizacji, przez bodźce związane z traumą. jeżeli dziecko nie chce chodzić na cmentarz, należy zaakceptować jego wolę.

Dziecko powinno wiedzieć iż trauma może przyczynić się do negatywnej kompensacyjnej zmiany intencji. Gdy przed śmiercią dziecko interesowało się jakąś aktywnością, powinno ją kontynuować. Oznacza to, iż trauma może sprawić iż nagle dziecko będzie chciało zostać lekarzem, terapeutą, prawnikiem. Ta intencja zakleszcza osobę w cierpieniu i sprawia iż człowiek ten nigdy nie czuje spokoju czy radości życia, gdyż aktywność ta jest kompensacją straty, a nie rozwojem potencjału. Dorosły może wybrać aktywność kompensacyjną i nieustannie ratować "matkę" - mechanizm obronny - przeniesienie, a to nie rozwój, tylko trauma. Matka umarła i to jest fakt. Nie należy wybierać zawodu, który byłby związany z jej śmiercią, chorobą i problemami rodzinnymi, jej nie ma, nie żyje. Wielu dorosłych po stracie rodzica zniszczyło sobie życie, nieustannie kompensując jej śmierć, wybierając zawody, których nie lubią i walcząc o życie obcych ludzi, jak o życie matki. To gehenna a nie życie. Należy dużo rozmawiać z dzieckiem na temat jego talentu, pragnień i zniechęcać do aktywności kompensującej stratę matki.

Bibliografia

[1] Sztopmka P. (2012) Socjologia. Analiza społeczeństwa. Karków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, s. 517.

[2] Goffman Erving (2005) Rozważania o zranionej tożsamości, Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, s. 21

Jak poradzić sobie ze śmiercią mamy? Żałoba po mamie. Śmierć rodzica, strata

Śmierć matki ma charakter traumatogenny, tym gorszy w swoich rozległych skutkach, im mniejsze jest osierocone dziecko. Śmierć matki, nawet gdy chorowała przez dłuższy czas i tak wywołuje szok i wstrząs, lecz co najgorsze aktywuje rozległe negatywne zmiany obejmujące wszystkie dziedziny życia, są to zmiany bardzo głębokie i radykalne. Ich zrozumienie musi prowadzić do zmiany myślenia o śmierci matki i aktywować powinna inne zachowania ojca oraz całej rodziny, by skutki odejścia matki zminimalizować, świadomie wprowadzając inną jakość życia dla każdej osoby w systemie rodzinnym. Śmierć matki destrukcyjnie wpływa na całe życie osieroconych dzieci, do czasu zmiany perspektywy myślenia o śmierci z kulturowej na racjonalną.

Jak poradzić sobie ze śmiercią mamy? Żałoba po mamie. Śmierć rodzica, strata - nowa jakość życia

Konieczne jest aktywowanie po jej śmierci działań mających na celu wzmocnienie rozwoju silnej zdrowej indywidualnej tożsamości dziecka, wyraźnie rozgraniczając życie i pamięć matki i życie i wybory dziecka. Dorosły powinien zmienić intencję i świadomie stymulować rozwój kompetencji życiowych w dziecku, koncentrując się na rozwoju jego talentu. Taka intencja aktywuje możliwość wykształcenia w dziecku pełnej osobowej dojrzałości, co automatycznie sprawi iż autonomia, decyzyjność oraz wolna wola dziecka, zmienią poczucie straty matki w poczucie celu i sensu jej życia, dzięki temu że jej dziecko żyje, jest zdrowo rozwinięte a przede wszystkim szczęśliwe.

szkolenia i konsultacje

wybór korzystnych kodów kulturowych

i funkcjonalnych modeli myślowych

10 marca 2025

KOMPETENCJE

Kompetencje personalne kompetencje komunikacyjne zarzadzanie zasobami kompetencje emocjonalne konsultacja kompetencje szkolenia kody kulturowe modele myślowe