Rodzina jest tworem kultury, stworzona przez polityczne i religijne kody kulturowe, mimo zmian społecznych nie zauważa się większych zmian w sposobie myślenia o rodzinie i stosunkach w niej panujących. Transformacja rodziny patriarchalnej w partnerstwo, możliwe jest wyłącznie wtedy, gdy dorośli cechują się wyższym poziomem rozwoju i świadomości, a intencja tworzenia rodziny zostanie świadomie zwerbalizowana i dotyczy rozwoju zdrowej autonomicznej tożsamości każdej osoby w systemie rodzinnym. Tym samym odejście od bardzo wybiórczego rozwoju kompetencji kobiet i mężczyzn, co do dnia dzisiejszego jest źródłem silnych konfliktów i braku zrozumienia, na rzecz odpowiedzialnego doskonalenia kompetencji, które warunkują zdrowie, samodzielność i autonomię każdej osoby w rodzinie, w realny sposób aktywuje szczęśliwe życie rodzinne.
Poszerzenie percepcji dotyczącej rodziny aktywuje zmianę myślenia o cierpieniu i trudnych rodzinnych doświadczeniach, na rzecz akceptacji faktów, iż człowiek ewoluuje od form prostszych zależnych silnie powiązanych z hierarchią, na rzecz autonomii i woli stanowienia o sobie.
J. H. Turner pisząc o przemianach społecznych zauważa iż „populacje ludzkie uwięziły same siebie w formach społeczno-kulturowych, które pogwałciły podstawowe potrzeby wolności, pewnego stopnia indywidualnej autonomii i płynnych więzi w ramach większej społeczności grup lokalnych”[1]. Autor dodaje „najbardziej istotne cechy ludzkiego zachowania, narzucone przez społeczeństwo sterowane rynkiem, wydają się patologiami sprzecznymi z podstawami natury ludzkiej”[2]. P. Sztompka dodaje „pojawiają się określone idee, przekonania, poglądy na temat męskości czy kobiecości, a także określone reguły męskiego czy kobiecego postępowania, zamknięte w odpowiednich rolach społecznych: roli mężczyzny i roli kobiety. W tym momencie biologiczna różnica płci implikuje już odmienne, kulturowo zdefiniowane i wymagane sposoby myślenia i działania: wzory męskości i kobiecości. (…) Tradycyjne definicje męskości i kobiecości zbudowane były na zasadzie opozycji, jako kompleks cech czy predyspozycji przeciwstawnych. Mężczyźni przejawiać mieli zdolności przywódcze, przejmować kontrolę i dominować, angażować się w intensywną aktywność, dążyć do osiągnięć i sukcesu, zachowywać się asertywnie i agresywnie, hamować emocje. Kobiety natomiast miały być zależne i poddańcze, wylewne emocjonalnie, wrażliwe estetycznie, schludne oraz aktywne głównie w ramach domu i rodziny”[3].
P. Sztompka zauważa coś bardzo ważnego „jeśli ludzie w coś wierzą, to staje się to realne w swoich konsekwencjach. A tym bardziej jeśli narzuca to presja kulturowa, odwołująca się do powszechności takich poglądów czy definicji. Pod wpływem presji kulturowej – socjalizacji w rodzinie czy w szkole, wzorów osobowych lansowanych przez media, kontroli społecznej w grupach itp. – takie określenie ról i ról płci przeciwnej zaczynają akceptować i mężczyźni i kobiety. I w oparciu o te przekonania zaczynają posłusznie realizować męskie i kobiece role. Role stają się elementem auto definicji i indywidualnej tożsamości”[4].
Bibliografia
[1] Turner J.H. (2019) Struktura teorii socjologicznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 173.
[2] Ibidem, s. 173.
[3] Sztompka P., s. 407.
[4] Sztompka P. (2012) Socjologia, analiza społeczeństwa. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, s. 407.
Szkolenia zdrowy rozwój dziecka
telefon: 518-089-032
email: akson@agnieszkakozdron.pl
rejestracja
poniedziałek - piątek 09.00 - 19.00